Τώρα τα πάντα γύρω μας λάμπουν από τη χαρά της Ανάστασης του Χριστού και κάποιες στιγμές μας φαίνεται παράξενο το ότι δεν λάμπουν όλα γύρω μας από εκείνη τη χαρά: Λάμπει η εκκλησία, φωτίζουν και οι καρδιές μας, αλλά, αν κοιτάξουμε  γύρω μας, φαίνεται σαν να είναι σκοτάδι ακόμα παντού, μια σκοτεινή νύχτα. Και λοιπόν, όταν στρέφουμε τα μάτια γύρω μας, πρέπει να θυμηθούμε, τί είχε πραγματικά συμβεί, όταν αναστήθηκε ο Χριστός.

Νωρίς το πρώι, πρίν την αυγή, οι μυροφόρες γυναίκες ήρθαν στον τάφο. Ένας άγγελος, λαμπερός από το φώς της Ανάστασης, τους είπε ότι μάταια ψάχνουν έναν ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς, ότι μάταια ψάχνουν ανάμεσα στους ανθρώπους τον Θεό, ο οποίος έχει αναστηθεί από τον τάφο του. Γύρω τους ήταν ακόμα σκοτάδι, αλλά εκείνο το φώς της Ανάστασης του Χριστού, στην αυγή της  καινούργιας μέρας δήλωνε ότι το σκοτάδι έχει νικηθεί εντελώς και για πάντα. Θα μπορούσαν και τότε κιόλας να νιώσουν την έννοια των λόγων που είπε κάποτε ένας από τους πιο παλιούς προφήτες: Η νύχτα τελειώνει, αρχίζει η αυγή . ... Και αυτή η αυγή έγινε μέρα και η μέρα φωτίζει μέχρι τώρα. Οι μυροφόρες ήρθαν, όταν ακούστηκε μόνο η πρώτη είδηση της Αναστάσεως του Χριστού, όταν την έψαλλαν μόνο οι άγγελοι στον ουρανό και αυτοί που  πριν λίγο διασώθηκαν από το σκοτάδι του άδη. Μέχρι τώρα όμως φλέγονταν χιλιάδες καρδιές από εκείνη τη χαρά, από εκείνο το φως! Και πόσες σκέψεις λάμπουν από αυτό το φως!

Και λοιπόν, και εμείς πρέπει να συμμετέχουμε στη δουλειά και το κατόρθωμα εκείνων, χάρη στους  οποίους η είδηση για το σταυρό του Κυρίου δεν απέμεινε μια είδηση, ότι ο Θεός, η αλήθεια, το καλό και η ζωή δήθεν νικήθηκαν. Πρέπει να ενώσουμε τη φωνή μας με αυτούς, οι οποίοι έφεραν σε όλο τον κόσμο την είδηση, ότι ο σταυρός ήταν η νίκη και όχι η ήττα, την είδηση για την Ανάσταση του Κυρίου. Όταν ο Χριστός πρώτη φορά παρουσιάστηκε μπροστά στους μαθητές Του, τους έδωσε ειρήνη. Ειρήνη, την οποία τόσο χρειάζονταν. Μόλις πέρασε η τρομερή Μεγάλη Παρασκευή. Ήτανε ακόμα φρικιασμένοι από το σκοτάδι της. Και ο Χριστός εμφανίστηκε και τους έδωσε ειρήνη, την οποία κανείς δεν μπόρεσε πια να τους την αφαιρέσει. Μια ερήνη που παίρνει την δύναμή της από τη πεποίθηση της νίκης και από τη μεγάλη χαρά, η οποία ενώνεται κιόλας με τη χαρά στον Ουρανό.

Το δεύτερο που τους είπε ο Χριστός ήταν το εξής: Όπως με έστειλε ο Πατέρας μου, σας στέλνω και Εγώ. Ο Θεός έστειλε τον Υιό Του για να μαρτυρήσει για την αλήθεια, για να γεννήσει και να διασπείρει την αγάπη. Ο Χριστός έστειλε τους μαθητές Του, για να συμφιλιώσει τον κόσμο με το Θεό, και – αν χρειαστεί – και με τίμημα τη δική τους ζωή. Το έκαναν, και τώρα είμαστε, χάρη στο κατάρθωμά τους ζωντανοί, γιατί δεν προφύλαξαν τη ζωή τους, και μπορούμε να ψάλλουμε την Ανάσταση του Χριστού και να χαρούμε με την αιώνια χαρά!

Και εκείνα τα λόγια που τους είπε ο Χριστός τότε, ακούγονται σήμερα σ΄αυτή την εκκλησία όπου ψάλλουμε την Ανάσταση. Έτσι κι εμείς πρέπει να βγούμε στον κόσμο, στο σκοτάδι του, με την είδηση για την αγάπη του Θεού, με την είδηση της αλήθειας, και να μαρτυρήσουμε ότι όλα αυτά είναι η αλήθεια του Χριστού. Με αυτό πρέπει να βγούμε σήμερα από την εκκλησία. Με εκείνη την πεποίθηση την οποία μας δίνει η Ανάσταση. Μ΄εκείνη τη χαρά και αγάπη, τις οποίες θα έπρεπε να ανάβει η Ανάσταση στις καρδιές μας. Άν δεν το κάνουμε, δεν συνεχίζουμε τη δουλειά των αποστόλων, δεν εκπληρώνουμε την ιδέα του Θεού. Αν το κάνουμε, όμως, γινόμαστε κι εμείς ευαγγελιστές και θα φέρουμε χαρά, σωτηρία και νόημα στη ζωή των ανθρώπων που ζούνε μέχρι τώρα ακόμα στο σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου.