Σ΄αυτές τις μέρες της Σαρακοστής μας δόθηκε η ευκαιρία να βλέπουμε σαφώς και να κάνουμε ιδιαίτερα δυνατές εμπειρίες σχετικά με το πώς αποκαλύπτεται ο Θεός σε μας και πώς γενναιόδωρα, χωρίς να φείδεται ο ίδιος ή να προφυλάσσει ό,τι Του ανήκει, χύνει από πάνω μας τη ζωοποιό και αναγεννητική χάρη Του.

Την Κυριακή Της Ορθοδοξίας γιορτάσαμε το ότι ο Θεός μας έγινε άνθρωπος και έτσι μας έδειξε ταυτόχρονα το μεγαλείο Του και την καταπληκτική ταπεινοφροσύνη Του, μα και το μεγαλείο του ανθρώπου, τον προορισμό του. Ο Γρηγόριος ο Παλαμάς μας κήρυξε ότι η σχέση μας με το Θεό είναι γνήσια φυσιολογική – αγγίζει το επίπεδο της φύσεως, ότι η χάρη που μας δίνεται, είναι μια εκροή της θεϊκής ζωής.  

Την προηγούμενη Κυριακή σταθήκαμε μπροστά στο σταυρό του Κυρίου, ο οποίος μας μιλάει για την αγάπη του Θεού, για το ότι αυτή η αγάπη δεν ξέρει όρια, ότι δεν σταματάει ποτέ και μπροστά σε τίποτα για να μας εξευγενίσει, ώστε να γίνουμε όντως – κατά τον προορισμό μας – τέκνα του Θεού, να γίνουμε υιοί και κόρες του Θεού του Ζώντος.  Αλλά και την ίδια Κυριακή, όταν θαυμάσαμε τη θεϊκή αγάπη, ο σταυρός του Θεού μας έθεσε μια ερώτηση: Πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε σ΄αυτή την αγάπη?

Στην αγάπη μπορούμε να απαντήσουμε μόνο με αγάπη και ευγνωμοσύνη, όταν χαιρόμαστε και θαυμάζουμε για  ό,τι συμβαίνει σε μας. Μα δεν φτάνει να αισθανόμαστε την ευγνωμοσύνη στην καρδιά μας, δεν φτάνει να χαιρόμαστε, να εκπλησσόμαστε. Πρέπει να ανταποκρινόμαστε στην αγάπη σε όλες  τις φάσεις της ζωής μας, με όλη τη ουσία μας. Αν προσπαθήσουμε να το κάνουμε, θα δούμε, πόσα εμπόδια έχουμε μέσα μας για να το κάνουμε πραγματικά. Και εμφανίζεται μπροστά μας μια ερώτηση. Είμαστε άραγε ικανοί να αποκριθούμε σ΄αυτή την αγάπη? Μήπως δεν τσακίζεται κάθε προσπάθεια από τη φύση μας, από  τις αμαρτωλές συνήθειές μας? Μήπως είναι μάταιο το να τις παλεύουμε? Χρειαζόμαστε συμβουλές, χρειαζόμαστε καθοδήγηση, χρειαζόμαστε ανθρώπους, οι οποίοι πέρασαν οι ίδιοι εκείνο το δρόμο, οι οποίοι θα μπορούσανε να μας πούν: Γνωρίζω αυτό το δρόμο, θα σου τον δείξω.

Και σήμερα γιορτάζουμε τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακας, έναν από τους πιο παλιούς γέροντες, ο οποίος προσπάθησε να μας δείξει, πώς μπορούμε από το βάθος των αμαρτιών μας, από τις αδυναμίες μας, από την ατέλειά μας να μεγαλώσουμε και φτάσουμε εκείνο το επίπεδο της αγιότητας, το οποίο μας πρόσφερε ο Κύριος με το σταυρό και με την αγάπη Του. Γι αυτό το λόγο θυμόμαστε σήμερα τον Άγιο. Όταν αναρωτιόμαστε, τί να κάνουμε, μπροστά μας στέκονται χιλιάδες μάρτυρες, πού μας λένε, πώς να φερθούμε, τί να κάνουμε.

Ξέρουμε τόσα πολλά. Γνωρίζουμε το Ευαγγέλιο, την Αγία Γραφή. Ετσι φαίνεται, ότι είναι τόσο πολλά και μπορούμε να ζήσουμε έτσι, αλλά στην πραγματικότητα τα ξέρουμε όλα μόνο με το νού, με τις σκέψεις, μα όχι αρκετά με τη καρδιά. Άν ο καθένας από μας προσπαθούσε να διαβάσει ξανά όλο το Ευαγγέλιο και έβρισκε μια λέξη, μια φράση, η οποία ανανεώνει την ψυχή του, που συγκινεί την καρδιά του, που φωτίζει το μυαλό, που εμπνέει τη ζωή του, και προσπαθούσε να την πραγματοποιήσει στη ζωή του, καθε μέρα, σε διάρκεια πολλών χρόνων και για να γίνει μια ζωντανή ενσάρκωση εκείνης της λέξης, τότε ο καθένας από μας θα μπορεί να αποκριθεί στη θεϊκή αγάπη με όλη τη ζωή του, δηλαδή, με αφοσιωμένη και ενθουσιώδη αγάπη.