Ο Κύριος μας έδωσε να ζήσουμε μέχρι το τέλος ακόμα ενός χρόνου της ζωής μας και τώρα μπαίνουμε σ΄αυτόν τον καινόυργιο χρόνο, διακηρύττοντας την πίστη μας, όχι μόνο στον Θεό γενικά, αλλά και στη βασιλεία του Θεού, την οποία προσδοκούμε να έρθει – πρώτα απαρατήρητα στις ψυχές μας για να φανερωθεί κατόπιν μέσα από μας με δόξα και νίκη - σ΄όλο το κόσμο.

Τα πρώτα λόγια της παράκλησης για την Πρωτοχρονιά που μόλις ψάλαμε ήταν: „Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Άγιου Πνεύματος“. Εισερχόμαστε σ’ αυτό το χρόνο πιστεύοντας ότι αυτός μπορεί να ανήκει στη βασιλεία του Κυρίου. Τί σημαίνει αυτό? Κοιτάζουμε πίσω στον περασμένο χρόνο και οι προσευχές που μόλις κάναμε, διαβάσαμε και ψάλαμε, μιλούν για μετάνοια και ευγνωμοσύνη. Για μετάνοια, επειδή όλοι μας, καθένας από μας, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, αλλά και του περασμένου, ήμασταν ανάξιοι του ονόματος του ανθρώπου, του ονόματος του χριστιανού, της αγάπης του Θεού και των ανθρώπων. Υπάρχουν πράγματα για να μετανοήσουμε, γιατί τον περασμένο χρόνο δεν έχουμε κάνει πάντα – και μάλλον ούτε καν συχνά –ό,τι θα βοηθούσε την βασιλεία του Θεού να πραγματοποιηθεί. Την βασιλεία της αλαλάζουσας, αμέριστης και καθαρότατης αγάπης. Πρέπει να μετανοήσουμε, γιατί ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους, εμείς, οι χριστιανοί, καλούμαστε να συνεργαστούμε μαζί με το Θεό για να πάρουν και οι άνθρωποι τον δρόμο του Θεού.

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα, για το οποίο μπορούμε να Τον ευχαριστήσουμε. Παρόλο που συχνά είμαστε άπιστοι στο Θεό, στον εαυτό μας και επίσης στους άλλους, ο Θεός συνεχίζει να μας προστατεύει. Μας παρέτεινε τη ζωή, ενίσχυσε τις δυνάμεις μας, μας θύμισε τη θέλησή Του, μας οδήγησε προς τη σωτηρία. Υπάρχουν πολλά, για τα οποία μπορούμε να Τον ευχαριστήσουμε,  επειδή και στα λίγα και στα πολλά ήταν δίπλα μας – ενεργητικά και δημιουργικά κοντά μας – στη δική μας επίγεια ζωή.

Να Τον ευχαριστήσουμε, όμως, σημαίνει προ πάντων να συμμετέχουμε στην Ευχαριστία, την οποία Του προσφέρει η Εκκλησία του Χριστού – σ΄εκείνο το φρικτό και όμορφο τρόπο να Τον ευχαριστήσουμε κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, μέσω της οποίας μπορούμε και τώρα κιόλας να αρχίσουμε να ζούμε τα μυστήρια του μέλλοντος αιώνος.

Επειδή, να ευχαριστήσουμε για όλα, χωρίς να παραλείψουμε κάτι, να ευχαριστήσουμε όντως για όλη τη ζωή: και για την οδύνη και για τη χαρά, όσο και για το πόνο και για την καταπράυνση, για όλους που αγαπάμε, μπορούμε μονάχα, αν βλέπουμε σε όλα τη νίκη του Κυρίου. Η Αγία Γραφή μας λέει ότι θα ρθεί ο καιρός, όταν οι μάρτυρες θα σταθούν κατά πρόσωπο στον Κύριο λέγοντας: Ναι, Κύριε, είχες δίκαιο. Όλα πήγαιναν σωστά, σε όλους τους δρόμους Σου!

Για να μπορέσουμε, όμως, και τώρα κιόλας να ευχαριστήσουμε για τους πόνους και για όλα τα πικρά στη γη, πρέπει να μαθαίνουμε να τα βλέπουμε εδώ κιόλας δοξασμένα. Πρέπει να προβλέπουμε τη νίκη του Κυρίου. Αλλιώς η ευχαριστία μας θα γίνει μια άδεια θήκη και, μάλιστα μια βλασφημία. Δεν θα Τον ευχαριστήσουμε τότε καθόλου, γιατί δεν μπορούμε να Τον ευχαριστήσουμε πραγματικά, αν δεν ζούμε μέσα σε εκείνη τη βασιλεία, για την οποία προσευχόμαστε.

Λοιπόν, τί μπορούμε να κάνουμε στον ερχόμενο χρόνο για να λάμψει εκείνη η βασιλεία στις καρδιές μας, να εμφανιστεί στη ζωή μας, να ξεχειλίσει και στη ζωή των άλλων, για να καταλάβει όλο και περισσότερο τον κόσμο γύρω μας σαν τη φωτιά, σαν την αυγή? Πρέπει να μπούμε μέσα στο πνεύμα εκείνης της βασιλείας, να αναλογιστούμε όλες τις αξίες, με τις οποίες ζούμε μαζί με τον κόσμο, που δεν ζεί, όμως, για εκείνη τη βασιλεία. Εφ΄οσον ζούμε ακόμα, όπως και ο κόσμος, με φόβο, με φιλαργυρία και μίσος, εφ΄οσον ψάχνουμε ό,τι μας κάνει χαρούμενους και όχι ό,τι δίνει ζωή στους άλλους, θα χτίζουμε τη βασιλεία του Θεού χωρίς δυνάμεις, επειδή η βασιλεία του Θεού είναι η βασιλεία της αγάπης.

Κι εκείνη - η αγάπη - υπάρχει λίγη ανάμεσά μας. Και γι΄αυτό είναι κατανοητό, γιατί δεν μοιάζουμε καθόλου σε όλα τα χαρακτηριστικά των πρώτων χριστιανών, τα οποία μας δείχνουν με ένα προφητικό τρόπο, τί θα γίνει, όταν ο χρόνος  θα έχει φτάσει στο τέλος: Οι άνθρωποι θα προσδοκούν το θάνατο με αγάπη, με χαρά και με ελπίδα. Όπως το λέει ο απόστοσλος Παύλος:  Για μένα το να ζώ σημαίνει ζωή με το Χριστό και το να πεθάνω είναι κέρδος. Όσο δεν είμαστε ικανοί να το πούμε και εμείς, πρεπεί να παραδεχτούμε με σιγουριά και με δάκρυα, ότι τη ζωή μας τη ζούμε ακόμα μακρυά από το Θεό, σε μια γη, η οποία δεν έχει γνωρίσει το Θεό, και ότι η καρδιά μας δεν είναι εκεί, όπου είναι το μέλλον μας, αλλά εκεί, όπου θα βρίσκονται τα κόκκαλά μας, όπου θα υπάρχει μόνο το παρελθόν.

Και κάτι άλλο ακόμα: Οι πρώτοι χριστιανοί προσδοκούσαν με μια τέτοια επιθυμία, με μια τέτοια λαχτάρα την ημέρα του Κυρίου, την φωτεινή μέρα της Έλευσής Του, την ημέρα της Τελικής Κρίσης, την ημέρα των μεγάλων απολογισμών, όταν τα πάντα θα έχουν τελειώσει. Εμείς, όμως, σκεφτόμαστε με φόβο αυτή την ημέρα, επαναλαμβάνουμε στην καρδιά μας - αν και όχι στο μυαλό μας – τα λόγια από τους ύμνους της εκλλησίας, οι οποίοι περιγράφουν την ημέρα του Κυρίου σαν ημέρα του τρόμου και του σκότους. Άραγε έτσι μας αποκαλύπτεται ο Κύριος? ‘Αραγε έτσι είναι το πνεύμα της βασιλείας Του και των παιδιών της βασιλείας Του? Όχι! Εφ΄όσον δεν μπορούμε να πούμε μαζί με το Άγιο Πεύμα και μαζί με την εκκλησία: Ναι, έλα, Κύριε Ιησού! – πρέπει να ομολογήσουμε στον εαυτό μας με ψυχικό πόνο και με δάκρυα, ότι δεν τις έχουμε καταλάβει ακόμα τις αξίες της βασιλείας του Θεού, ότι είμαστε ακόμα ξένοι και έξω από αυτή.

Και λοιπόν, ο ερχόμενος χρόνος βρίσκεται τώρα μπροστά μας σαν ένα καινούργιο χρονικό διάστημα, σαν ένας ακόμα ανέγγιχτος καιρός, ο οποίος εκτείνεται μπροστά μας σαν μια πεδιάδα σκεπασμένη με χιόνι, καθαρή και ακηλίδωτη. Μπορούμε να πατήσουμε σ΄αυτή τη πεδιάδα και να αρχίσουμε να προχωράμε με σίγουρα βήματα, δηλαδή με απεριόριστη και πλήρη εμπιστοσύνη στο Θεό, με ελπίδα, ότι θα γίνει, όχι, όπως το θέλουμε εμείς, αλλά, όπως το θέλει ο Θεός. Ας μπούμε σ΄αυτό το χρόνο - ανάλογα με τις δυνάμεις μας – με αγάπη, με ειλικρινή μετάνοια. Αυτό δεν σημαίνει μόνο το να  λυπόμαστε για το παρελθόν, αλλά το να μετανιώνουμε για όλες τις καταστροφές, τις οποίες προξενήσαμε στο παρελθόν. Αυτό σημαίνει, επίσης, να στρεφόμαστε ολοκληρωτικά στο Θεό για να πάμε προς Αυτόν, όπως ο Πέτρος περπάτησε πάνω στα νερά, εφ΄όσον κοίταζε μόνο το πρόσωπο του Κυρίου και δεν πρόσεχε τα μανιασμένα κύματα κάτω του.

Ας ξεκινήσουμε με ευγνωμοσύνη, μα ας μάθουμε να ευχαριστούμε για όλα, γιατί όλα – δοσμένα από το Θεό - μας υπηρετούν για τη σωτηρία μας. Όλα είναι ένα δώρο: και το φωτεινό και το σκοτεινό, και το πικρό και το γλυκό, και η οδύνη και η χαρά. Και έτσι θα προχωρήσουε πρός τα εμπρός για να εξοικειώσουμε τη βασιλεία Του Κυρίου,τη βασιλεία της αγάπης,  στη γη μας. Η πρώτη θυσία για να πραγματοποιηθεί εκείνη η βασιλεία πρέπει να είναι ο εγωισμός μου. Πρέπει να ξαπλώσω με τα κόκκαλα στα σύνορα της βασιλείας, πρέπει να πεθάνουν μέσα μου όλα όσα της εναντιώνονται, και μόνο τότε, όταν η βασιλεία θα νικήσει την καρδιά καθενός από μας, θα αρχίσει να λάμπει και γύρω μας. Η κλήση του Κυρίου σε μας είναι, από τη μια, αυστηρή και χωρίς έλεος, από την άλλη, όμως, είναι πλήρης φωτός. Ας μπούμε μέσα στον ερχόμενο χρόνο σαν παιδιά του Θεού για να χτίσουμε τη βασιλεία του Θεού, για να αγιασθεί ο Κύριος και να εξαπλωθεί μέσα σε αυτόν τον κρύο, πικρό και ορφανό κόσμο η χαρά του Κυρίου!